Met Google Glass heeft Google een onzichtbaarheidformule ontwikkeld. Vroeger op straat wist je nog dat je er was. Nu is dat minder zeker.
Toen de eerste mobieltjes opkwamen vroeg iedereen zich af: waar ben je? Groepen jongeren liepen op straat. De voorste in de groep belde de achterste op en vroeg: waar ben je? Sinds de opkomst van de mobiele telefoon is de simpele vraag, hallo hoe gaat het? Veranderd in: waar ben je? Je neemt de telefoon op en zegt: waar ben je? Het is niet zozeer een vraag, maar meer een vorm van groeten geworden. Gewoon, waar ben je?
Google heeft daar de overtreffende trap op geïntroduceerd. Namelijk: Google Glass.
Google Glass is een bril met een klein schermpje voor je oog waarop je e-mails en accounts en dergelijke op kunt lezen. Hij werkt op spraakherkenning. Bijvoorbeeld: ‘ok glass, take a picture’. En dan neemt je bril een foto.
Lijkt me onhandig wanneer je met je bril op loopt over straat. Je denkt, hé laat ik een foto nemen. Maar dan blijkt dat je de riem van je broek niet goed had vastgemaakt. En vervolgens staat die foto voor je het weet op Facebook, Instagram en wat nog meer. Of je grapt, oké bel me moeder maar eens, als u het zeker wilt weten. En hij belt spontaan je moeder, terwijl je net op sollicitatiegesprek was bij een Multi National organisatie.
Het is niet alleen een virtuele revolutie die Google hiermee teweegbrengt. Het is ook een brillenrevolutie. Voorheen had je een bril nodig voor sterkte. Oogverlenging was alleen voor minderzienden en de rest moest het met een minder intellectueel uiterlijk doen. Dit heeft Google verholpen. De bril is, nu alleen nog in Amerika maar vanaf volgend jaar ook in Europa, voor iedereen beschikbaar. Maar of je er nu slimmer van wordt?
Als je met iemand staat te praten en hij kijkt alle kanten op, dan denk jij: schizofreen? Met Google Glass denk je: e-mail? Telefoon?
Er zit een soort onzichtbaarheidformule achter. Iemand praat wel met je, maar ook met zes anderen. En hij ziet je wel, maar door tien posts, e-mails en tweets heen. Je bent er wel, maar je bent er niet.
Dan vraag je je af, waar is die ander dan? In een soort virtuele wereld? Waar e-mail koning is? En Maxima een tweet? Posts de onderdanen en Instagram je vakantie? En wat als je verdwaalt raakt tussen alle e-mails, posts en tweets? Heeft Google Glass wel aan Google Maps gedacht? Een Google Maps voor al je accounts?
Vroeger riepen de moeders nog: kijk uit waar je loopt! Zeer binnenkort roepen ze: kijk uit voor je e-mail! Maar of die bus ook uitkijkt voor jouw e-mail?
