Televisie continuum

Bekentenis: ik kijk nauwelijks tv. Sterker nog. De afgelopen twintig jaar heb ik het kastje niet meer aangehad, alleen om een filmpje te kijken. En wat blijkt nou, de laatste maanden ben ik ziek geweest en wat doe je dan, natuurlijk, de tv gaat aan. What else?

                Nu heb ik natuurlijk geen tv abonnement, maar dat is zo opgelost met uitzendinggemist, rtlxl of kijk.nl. En nu komt mijn grote ontdekking, mijn shock, mijn consternatie. Daarbij moet ik nog wel even vermelden dat de reden waarom ik geen tv kijk niet is omdat ik een hekel aan tv heb of het medium maar onzin of schandalig vindt. Het is veel simpeler. 1. Ik heb er gewoon geen tijd voor (behalve dan de laatste tijd) 2. Bij ons thuis stond het kastje vroeger altijd aan. Zodra je je bed uit kwam en als je thuis kwam stond hij alweer aan. En sindsdien heb ik een aversie voor het ding ontwikkelend.

                Ik weet het. Ik zou nooit de Oprah Winfrey show hebben gehaald met zo’n verhaal. Maar ik denk ik vertel het toch nog even, want een achtergrond verhaal geeft altijd zo’n lekkere diepgang aan een artikel of je er nu op zit te wachten of niet.

                Dus twintig jaar later gaat het monster uit mijn jeugd weer eens aan en wat blijkt… en hier moet ik overigens ook nog bij zeggen dat dit natuurlijk helemaal niet onder de noemer nieuws valt. Waar ik natuurlijk normaal liever over schrijf. Maar voor mij was dit net zo shockerend.

                Na jaren zoek ik uitzendinggemist op en de andere sites om mijn verveling te verdrijven, en wat zie ik… precies hetzelfde! Na twintig jaar is er helemaal niets veranderd. Hoe kan dit? Mijn roerige tienerjaren begonnen met Arnie en weet ik veel hoe die andere heette (Bart?) van goede tijden slechte tijden en dat draait nu nog steeds. En wat dacht je van All You Need Is Love, nooit van de buis geweest. Of Wie ben ik? Ik zie nog steeds de saaie witte hoofden van Paul Witteman en Jeroen Pauw en ook Marga van Praag en zelfs Koffietijd draait nog. Hoe kan dit? vraag ik nogmaals.

                Heb ik al die tijd in een continuüm gezeten? Waar was ik die twintig jaar? In een andere tijdzone?

                Ik kan maar met een ding eindigen. Dat ook oogjes dicht en snaveltjes toe na twintig jaar nog op de buis is. Maar dan in een andere vorm. Want gelukkig hebben we Humberto Tan nog.