Gezondheidszorg als rechtsstaat

Waarom is het zo moeilijk voor een arts om een diagnose te stellen? Dit onderwerp werd bespreken tijdens een college op Universiteit van Nederland. Het antwoord is heel simpel. Omdat de Nederlandse gezondheidszorg een rechtsstaat is.

                Je bent gezond tot je het tegendeel hebt bewezen. Dat is het principe. Iemand komt bij de dokter met een klacht. De dokter denkt hmm, ken ik deze klacht. Is het antwoord ja, dan worden de standaard en meest fantasieloze onderzoeken uitgevoerd, waarop een standaard en meest fantasieloze diagnose komt. Is het antwoord nee, dan worden alsnog de standaard testen uitgevoerd, alleen volgt dan niet de standaard diagnose. En dat ligt dan volgens de arts aan de patiënt.

                Einde verhaal.

                De patiënt gaat naar huis. Met lege handen. En alsnog de standaard diagnose: psychosomatische klachten. Oftewel, het zit tussen je oren.

                Eigenlijk is het net als met gevaarlijk verkeerssituaties. Er moeten eerst doden vallen voordat de situatie wordt aangepast. En in dit geval de ziekte moet eerst volledig uit de hand lopen voordat de arts tot verder onderzoek overgaat.

                En dan komt le moment suprême. U staat voor de rechter. Hij houdt zijn hamer omhoog. Hij aarzelt even. En met een doffe dreun komt hij neer op tafel. U bent veroordeeld tot levenslange chronische arts onbekwaamheid, waarvan tien jaar voorwaardelijk.

                U had nog zo gepleit met uw klachten. Die toch al zo lang duurden. Gevraagd om nader onderzoek. Maar uw redevoering paste niet in het protocol. U was niet overtuigend genoeg. Of u had de rechter niet geraakt.

                De arts gaat vrijuit. En u mag voor altijd met een ernstige ziekte doorlopen die vermeden had kunnen worden als uw arts gewoon de moeite had genomen om de zaak te onderzoeken en bewijsmateriaal te vinden.

                Hoeveel doden moeten er nog vallen voordat deze gevaarlijke situatie wordt veranderd?