Arme Willem Alexander

Twee uur of Fame kreeg hij. Onze Willem Alexander. Want wat deed hij het goed. Duidelijk, modern en eenvoudig. En toen kwam de miljoenennota op tafel.

‘Willem Alexander? Wie is dat? Is dat niet hetzelfde als Mark Rutte?’

‘Nee, die zit in het kabinet.’

‘Ja, maar Willem Alexander had toch ook zo’n dakje boven zijn hoofd.’

‘Nee, dat is een troon.’

‘Dus Willem Alexander zit niet in de regering?’

‘Jawel, maar niet in het kabinet en Mark Rutte wel.’

‘Maar Willem Alexander zegt toch wat Mark Rutte denkt? Ach, wat kan mij het verrekken. Ik raak mijn geld kwijt!’

                En hierna had iedereen het alleen nog maar over zichzelf en zijn eigen sores. Want we moeten allemaal een ietsje pietsje inleveren.

                We hebben jaren in decadentie geleefd. Geld uitgegeven wat we niet hadden. Credit cards, torenhoge hypotheken, buitensporige leningen. En nu moeten we, met z’n allen, een stapje terug doen. Of misschien wel twee.                

                Wat erg, wat erg, wat erg. Mijn eigen gouden troon bladert af, ik pas niet meer in mijn diamanten schoenen en de briefjes van vijftig passen niet meer in mijn portemonnee!

                De hele wereld moet een stapje achteruit. Dus wij ook.

                En dan hebben wij tenminste nog een prachtig koningspaar ergens op een gouden troon zitten. Ik geef toe, het is een grote poppenkast, Prinsjesdag, maar dat past ook wel weer bij het heutekneuterige Nederland.

                Werden we niet hartelijk begroet door een frisse nieuwe generatie? Zat daar niet een energieke Koning op de troon, met als bonus nog een prachtige Argentijnse Koningin daaraan toegevoegd? Goed gedaan, Alex.

                Ik moet bekennen, ik ben helemaal niet Koningsgezind, maar voorruit, voor deze ene keer dan maar: Hoera voor de Koning!