De kinderen spelen blindemannetje op het schoolplein. Rut (Mark Rutte) doet
ook mee. Hij heeft de blinddoek om. Dus hij is de tikker.
‘Jij bent hem,’ roept hij steeds. Maar hij tikt steeds mis. En
dan ligt hij weer op de grond.
‘Ja, nu ben jij hem. Nou. Jullie moeten de andere kant op
lopen,’ roept hij tegen de kinderen.
Boing! Nu
loopt hij tegen de zandbak op. Au! Dat doet zeer.
‘Jullie moeten gewoon anders lopen,’ huilt Rut.
Maar de
kinderen willen niet anders lopen. Ze lopen alle kanten op. Pak me dan, als je
kan, je kan me toch niet pakken.
Rut rent
over het schoolplein. Hij kent het schoolplein best goed. Zo uit zijn hoofd.
‘Pak me dan, Rut,’ roepen de kinderen.
‘Dat kan niet. Want ik zie niets. Dat is niet eerlijk,’ zegt
Rut.
‘Na na naa naa naa,’ gilt een jongetje met een dikke bril.
‘Hé, jij moet
veranderen. En de rest ook. Jullie allemaal. Anders tik ik jullie nooit,’ zegt
Rut. En hij rent hard over het schoolplein. Zijn jasje wappert in de wind. ‘Maar
ik pak jullie wel.’
‘Hoe dan?’Roept een meisje met vlechten.
‘Als jullie anders lopen,’ zegt Rut.
‘Hoe anders lopen?’ roept een ander kind.
‘Dat weet ik niet,’ roept Rut. ‘Gewoon de andere kant op.’
Rut rent
en rent en rent. Maar hij tikt nog niemand. Zijn armen steken voorruit. Hij lijkt
wel een octopus. ‘Ik heb je.’
‘Nietes,’ roept het kind. ‘Gefopt.’
Alle
kinderen lopen nog steeds alle kanten op. Niemand weet waar naartoe. Het ziet
er zo grappig uit. De juf moet heel hard lachen. ‘Wat een fijn schoolplein. En een
fijn onderwijs. Hier kan ik wel oud worden, denkt juf.
Maar dan
Baf! Rut loopt zo tegen de juf op. ‘Hallo, juf,’ zegt hij. En hij ruikt aan
haar rokje. ‘Ik kan ze niet pakken, hè juf,’ zegt Rut.
‘Nee, dat is wel heel moeilijk met een blinddoek om,’ zegt
Juf.
‘Ja, maar ik kan het, hoor juf. Ik hoef niets te zien. Zij moeten
gewoon anders gaan.’
En daar
gaat hij weer het schoolplein op. Hij vindt het nog steeds leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik lees graag ook jouw mening